Wokół problemu początkujących instruktorów personalnych.

Nie jest tu ważne kto, co i dlaczego. Ważny jest dla mnie ten dość specyficzny ton pogardy wobec tych wielu po dwóch czy trzech dniach szkoleń – noszących tytuły trenerów personalnych czy tych po jednym starcie nominujących się na pozycje zawodnika.

Coraz częściej na stronach FB możemy wczytać się w takie teksty gloryfikujące osiągnięcia danego autora-sportowca, wynoszące pod niebiosa jego mistrzowskie i quasi-mistrzowskie osiągnięcia, a z drugiej strony wczytujemy się w mocno nietaktowne i pejoratywne ujęcia „osiągnięć” tych innych, nazywanych przeze mnie „braćmi mniejszymi”.

Budowanie wielkości danej postaci, każdej postaci, poprzez sztuczne zwarcie z kimś, kto dopiero wchodzi w sportowe życie – jest swoistym nietaktem.

Nadto późniejsze wikłanie w takie ujęcia prostej aksjologii, służącej nie tyle pokazaniu głębi miejsca zajmowanego przez ludzi nominowanych na trenerów personalnych, ile na wyłącznie wyakcentowaniu własnej doskonałości – jest również w moim odbiorze czymś niegodnym pozycji mistrza.

Każdy od czegoś zaczyna, każdy wpasowuje się w zastany system tzw. kształcenia…Kto pragnie pracować w klubach, ośrodkach sportu, siłowniach …musi mieć „dokument”, legitymację, tytuł trenera personalnego. Nie można jednak pomijać faktu, iż bardzo często te punktowane „dwa dni” szkoleń w różnych Centrach, Akademiach itp. są wyłącznie nikłym śladem na drodze samokształcenia, być może nawet dłuższego niż staż aktualnego „mistrza”.

Nie twierdzę, że tak jest zawsze. Twierdzę tylko, że ludziom sportu winna być obca pogarda wobec „braci mniejszych”!!! Z drugiej jednak strony również „bracia mniejsi” winni wyczuwać dystans dzielący ich od mistrza i z szacunkiem należnym każdej i każdemu, a mistrzom szczególnie oddać podziw ich osiągnięć.

Tym bardziej, im bardziej w innych miejscach akcentujemy swoją duchową wielkość, religijność czy jeszcze inne wartości, których obecność wymuszać powinna jednak kryształowe zachowania. . To zobowiązuje do wierności wobec człowieka, do pielęgnowania wartości prawdy, dobra….do pokory!

Być może, że ci, którym wskazuje się teraz ich miejsce po „dwóch dniach” w formie wytknięcia, pejoratywnie….za ca. 30 lat podobnie jak Autorzy swoistego piętnowania – zanotują wielkość swojej mistrzowskiej postaci wskazując na długą i ciężką drogę dochodzenia do mistrzostwa i patrząc z uśmiechem na „braci mniejszych” po 2 dniach szkoleń, położą im dłoń na ramieniu i powiedzą – „ja też tak zaczynałem”!

Wielu ludzi sportu, autorytetów, mistrzów obok wskazywania na niedoskonałość kształcenia wszelkiej maści instruktorów, trenerów itp. pozostaje na poziomie punktowania wyłącznie ośrodków – by tak rzec – kształcenia ustawicznego, pilnując jednak, by w żaden sposób nie dotykać „naganą” absolwentów. To dobry kierunek, a co więcej mistrzowie krytycy nie pozostają na poziomie prymitywnego krytykanctwa, ale również na łamach FB służą pomocą młodym instruktorom, zamieszczając instruktażowe filmiki. To dobra droga i właściwa. Nie krytykujemy i nie piętnujemy, ale „zabieramy” absolwentów wszelkich kursów do świata, który jest piękny wartościami konsekwencji, cierpliwości, treningowego i dietetycznego reżimu, prawdy, dobra, wiary, nadziei….

W sporcie mamy wszystko i nie ma sensu wpuszczać tu niczego ponadto, co czyni nas ludźmi. Pogarda dla innych to nie ten kierunek życia.